Situationele Arbeidsongeschiktheid

Bij situationele (situatieve) arbeidsongeschiktheid gaat het bijvoorbeeld om het niet (meer) kunnen werken met bepaalde middelen of op een bepaalde werkplek wegens een allergie, of het niet (meer) kunnen omgaan met bepaalde personen, zoals bepaalde medewerkers, klanten of leidinggevenden. Bij situationele arbeidsongeschiktheid gaat het normaliter niet om stress, omdat dit doorgaans gepaard gaat met een (tijdelijk of blijvend) lichamelijk of geestelijk gebrek, welke ook van belang zijn in andere werkomstandigheden.

De werkgever is gehouden om maatregelen te nemen waardoor de situationeel arbeidsongeschikte medewerker weer werkzaam kan worden, voor zover dat redelijkerwijze mogelijk is en gevergd kan worden. Hierbij kan het bijvoorbeeld gaan om het veranderen van de arbeidsomstandigheden, werkzaamheden, arbeidsplaats etc. De situationeel arbeidsongeschikte medewerker is niet structureel functioneel beperkt volgens de definitie van de wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen. Dat betekent dat de werkgever "niet" in aanmerking komt voor financiële tegemoetkomingen bij de re-integratie van de medewerker. Dat neemt echter niet weg dat ook nu op de werkgever de verplichting rust om een re-integratietraject te doorlopen en aan re-integratie te werken.

Mogelijk kan de medewerker tijdelijk andere werkzaamheden verrichten voordat definitieve veranderingen plaatsvinden die tot een passende oplossing moeten leiden. Is een dergelijke oplossing niet mogelijk of kan dit in redelijkheid niet van de werkgever verlangd worden, dan zal de arbeidsovereenkomst beëindigd worden. Daarbij is het van belang dat gedurende de eerste twee jaar het opzeggingsverbod tijdens ziekte van toepassing is. In dergelijke omstandigheden ligt het meer voor de hand om ontbinding van de arbeidsovereenkomst te vragen bij de kantonrechter.